പതിവുപോലെ ചീവിടുകളുടെ
പാതിരാ കവി സമ്മേളനം കേട്ടു കൊണ്ട്
പാതിയഴിഞ്ഞ മനസും മുറുക്കിയുടുത്ത്
വീട്ടിലേക്ക് ആന്തിയാന്തി നടക്കുക യായിരുന്നു ഞാന്‍.
ഒറ്റയ്ക്കാണെങ്കിലും ഒറ്റയ്ക്കാവാന്‍ പറ്റാത്തവണ്ണം
എനിക്ക് ചുറ്റും ഞാന്‍ നടന്ന്
ആലവട്ടം വീശുന്നു ണ്ടായിരുന്നു.
തത്സമയം ഒരു കഥയോ കവിതയോ
പെയ്തേക്കാം എന്ന മട്ടില്‍
വാക്കുകളുടെ തേനീച്ച ക്കൂട്ടില്‍ നിന്നും
ഒരു മൂളക്കം കേള്‍ക്കുന്നു ണ്ടായിരുന്നു.
എനിക്കു മുന്‍പേ നടന്നവരുടെ കാല്പാടുകളില്‍
ആരൊക്കെയോ കഴുകി മുത്തിയതിന്റെ നനവ്
വഴിയില്‍ ഉണങ്ങാന്‍ ബാക്കിയു ണ്ടായിരുന്നു.
പെട്ടെന്നാണു ഞാനതു കണ്ടത്
മലര്‍ന്ന് വീണു പോയ ആമയെ പ്പോലെ
വഴിയില്‍ ഒരു മൌനത്തിന്റെ കുഞ്ഞ്.
വളര്‍ന്നു വലുതായ മഹാ മൌനങ്ങളെ
ദിനവും കണ്ട് പരിചയിച്ചതിനാല്‍
ഒറ്റ നോട്ടത്തില്‍ തന്നെ എനിക്ക് മനസിലായി.
ഞാന്‍ ഒന്ന് താണു തല കുമ്പിട്ടു.
വളര്‍ന്നു കഴിഞ്ഞാല്‍ തീയിലും മഞ്ഞിലും
ഒരുമിച്ചു മേയുന്ന ജന്തു
എന്റെ മുന്നില്‍
പാതി വളര്‍ച്ചയില്‍ പൊട്ടിപ്പോയ പാമ്പിന്‍ മുട്ട പോലെ,
തല തളര്‍ത്തി കിടക്കുന്നു.
‘മൌനം വിദ്വാനു ഭൂഷണം‘
ഞാന്‍ പാവനമായ മൌനത്തിന്റെ കുഞ്ഞിനെ
ഒക്കത്തെടുത്തു നടന്നു.
വന്ന നേരം മുതല്‍ ഇരട്ട നാവുള്ള വായ തുറന്ന്
മൌനം ‘ഭക്ഷണ ത്തിന്നപേ ക്ഷിച്ചു‘ കൊണ്ടിരുന്നു.
ഇതിന്റെ ആഹാരം എന്തായിരിക്കും !
പട്ടികള്‍ക്കുള്ള ബിസ്കറ്റ്,
കുട്ടികള്‍ക്കുള്ള പാല്,
പാല്‍‌പ്പൊടി, പഞ്ചസാര, ബൂസ്റ്റ്, ടുത് പേസ്റ്റ്...
ഉപ്പു മുതല്‍ കര്‍പ്പൂരം വരെയുള്ള എല്ലാം പരീക്ഷിച്ചു
മൌനത്തിന്റെ കുഞ്ഞ് മണത്തു പോലും നോക്കിയില്ല.
ആഹാര മറിയാതെ ഒന്നിനേയും
വളര്‍ത്താ നാവില്ലല്ലോ
തുലയട്ടെ ശവം എന്ന് മനസില്‍ ശപിച്ച്
പിന്‍വാങ്ങു ന്നതിനു മുന്‍പ് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു
“എന്തു നല്‍കട്ടെ ഞാനിനി കുഞ്ഞേ !“
വിശന്നു വലഞ്ഞ സിംഹം
മാന്‍ കുഞ്ഞിനെ ക്കണ്ടെന്ന പോലെ,
മൌനം കുടഞ്ഞെണീറ്റു.
ഒറ്റ നക്കിന് എന്റെ
ഒരു വരി ചോദ്യം അതു തിന്നു തീര്‍ത്തു.
ആര്‍ത്തിയോടെ വീണ്ടും എന്റെ നാവിലേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി.
“യുറേക്ക...”
മൌനത്തിന്റെ ആഹാരം ഞാന്‍ കണ്ടെത്തി.
അത് “യുറേക്ക” യും വിഴുങ്ങി.
കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു വാക്കുകള്‍ തിന്നു തിന്ന്
മൌനം വളര്‍ന്ന് വലുതായി
ഭീമന്‍ മൌനത്തെ പോറ്റാന്‍ എന്റെ വാക്കുകള്‍
തികയാ തെയായി.
ചിന്തകളില്‍ നിന്നു തന്നെ വാക്കുകളെ
അത് നക്കി യെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
നാവ്, കറവ വറ്റിയ പശുവിന്‍ മുല പോലെ
വാക്കൊഴിഞ്ഞ് ഞാന്ന് കിടന്നു.
ദിനവും കെട്ടു കണക്കിനു വാക്കുകളെ
കൊയ്തു കൊണ്ടു വന്ന് മൌനത്തെ തീറ്റി പ്പോറ്റേണ്ടി വന്നു.
മൌനം കാണെക്കാണെ വളര്‍ന്നു കൊണ്ടിരുന്നു.
വിശപ്പടങ്ങാതെ അത് വീടു വിട്ടിറങ്ങി മേയാന്‍ തുടങ്ങി.
നാക്കുകളില്‍ നിന്നും പുറത്തു വരും മുന്‍പ്
ഓരോ വാക്കും അതു തിന്നു തീര്‍ത്തു.
നാട്ടിലിപ്പോള്‍ എല്ലാവരും വിദ്വാന്മാരായി.
വാക്കുകള്‍ക്ക് ക്ഷാമമുള്ളതു കൊണ്ട് മൌനമിപ്പോള്‍
നാക്കുകളേയും കൂടി തിന്ന് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.
-
സനല്‍ ശശിധരന്‍ (സനാതനന്‍) Labels: sanal_sasidharan
25 Comments:
enthoru bhavanaya mashe!!!!
kalakki.........maunam ennodum vishakkunnu ennu parayunnu....njaan entha cheyka...vaakkukal ente pakkal ellennu maunathinodonnu shuparsha cheyyamo???
നന്നായിരിക്കുന്നു
OMG! Brillaint!
ente kannil sanalum ithil prathi allee....
വളരെ നന്നായി സനലേ.
മലര്‍ന്നു വീണുപോയ ആമയെപ്പോലെ എന്നു വേണോ? മലര്‍ന്നുപോയ ആമയെപ്പോലെ എന്നു പോരേ?
തകര്‍പ്പന്‍ കവിത...
സനലിന്റെ എക്കാലത്തേയും മികച്ച കവിതകളിലൊന്നായിരിക്കും ഇത്.
സനാതനന്റെ ഈ മൌനം മഞ്ഞയുടെ നിലവാരം ഇരട്ടിയാക്കിയതുന്റെ സന്തോഷം മറച്ച് വയ്ക്കുന്നില്ല.
സനല്‍ നല്ല ഫോമില്‍
ആശയം കൊണ്ടു ചിലപ്രയോഗങ്ങള്‍കൊണ്ടും മനോഹരം.
പാതിയഴിഞ്ഞ മനസും മുറുക്കിയുടുത്ത്!!
ഒറ്റയ്ക്കാണെങ്കിലും ഒറ്റയ്ക്കാവാന്‍ പറ്റാത്തവണ്ണം
എനിക്ക് ചുറ്റും ഞാന്‍ നടന്ന്!!!
തത്സമയം ഒരു കഥയോ കവിതയോ
പെയ്തേക്കാം എന്ന മട്ടില്‍
വാക്കുകളുടെ തേനീച്ച ക്കൂട്ടില്‍ നിന്നും
ഒരു മൂളക്കം കേള്‍ക്കുന്നു ണ്ടായിരുന്നു.!!!
സൂപ്പര്‍!!
pleasant mood !
അടുത്ത കാലത്തു വായിച്ച ഏറ്റവും നല്ല കവിത
One of the finest poems I have come across recently. What a patent imagination!
A.J.Thomas, Libya.
"പതിവുപോലെ ചീവിടുകളുടെ
പാതിരാ കവി സമ്മേളനം കേട്ടു കൊണ്ട്
പാതിയഴിഞ്ഞ മനസും മുറുക്കിയുടുത്ത്
വീട്ടിലേക്ക് ആന്തിയാന്തി നടക്കുക യായിരുന്നു ഞാന്‍.
ഒറ്റയ്ക്കാണെങ്കിലും ഒറ്റയ്ക്കാവാന്‍ പറ്റാത്തവണ്ണം
എനിക്ക് ചുറ്റും ഞാന്‍ നടന്ന്
ആലവട്ടം വീശുന്നു ണ്ടായിരുന്നു.
തത്സമയം ഒരു കഥയോ കവിതയോ
പെയ്തേക്കാം എന്ന മട്ടില്‍
വാക്കുകളുടെ തേനീച്ച ക്കൂട്ടില്‍ നിന്നും
ഒരു മൂളക്കം കേള്‍ക്കുന്നു ണ്ടായിരുന്നു.
എനിക്കു മുന്‍പേ നടന്നവരുടെ കാല്പാടുകളില്‍
ആരൊക്കെയോ കഴുകി മുത്തിയതിന്റെ നനവ്
വഴിയില്‍ ഉണങ്ങാന്‍ ബാക്കിയു ണ്ടായിരുന്നു.
പെട്ടെന്നാണു ഞാനതു കണ്ടത്
മലര്‍ന്ന് വീണു പോയ ആമയെ പ്പോലെ
വഴിയില്‍ ഒരു മൌനത്തിന്റെ കുഞ്ഞ്."
ഇത്രയും വരികൾ വളരെ ഇഷ്ടമായി...അതിനു ശേഷമുള്ള ഭാഗം കുറച്ചു കൂടി ഭംഗിയാക്കാമായിരുന്നില്ലേന്നൊരു തോന്നൽ....
വാക്കിനെ തിന്ന് തിന്ന് ഒടുവിൽ നാക്ക്‌ കൂടി തിന്നു തീർക്കുന്ന മൗനം...എത്ര നല്ല ആശയം...!
സനലേ
വളരെ നന്നായിട്ടുണ്ട്. സന്തോഷം.
കവിതയെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ നല്ല അഭിപ്രായങ്ങൾക്കും നന്ദി. വിമർശനങ്ങൾക്കും. സിമീ, ദീപ..ശരിയാണ് കുറച്ചു ശരിയാക്കാമായിരുന്നു.ശരിയാക്കാം. കൂഴൂരേ അത്രയും വേണ്ടായിരുന്നു.. :)
അതിശയന്‍.....ഈ മൗനക്കുഞ്ഞ്
വിഷ്ണുവേട്ടന്റെ മെസ്സേജ് കണ്ടപ്പോ ഇത്രയും കരുതിയില്ല...........
സനാതനേട്ടാ........
വൈരുദ്ധ്യഭോജനങ്ങൾ തന്നെയല്ലേ ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തിന്റെ അരാജകത്വത്തിനു മൂലകാരണം?
അത്യന്തം ആലോചനാമൃതം തന്നെ കവിത........
വചനാമൃതം രാമചന്ദ്രക്കുറുപ്പെന്ന അലോചനാമൃതം സനാതനേട്ടൻ.........
നല്ല വരികള്‍ ആശംസകള്‍
നാവ്, കറവ വറ്റിയ പശുവിന്‍ മുല പോലെ
വാക്കൊഴിഞ്ഞ് ഞാന്ന് കിടന്നു.
നല്ല കവിത
അയച്ചുതന്ന വിഷ്ണുപ്രസാദ് മാഷിനും നന്ദി
നന്നായി
നന്നായി
നന്നായി
ഹാ.. മഹാ മൌനം.. തകർപ്പൻ..
സനലില്‍ നിന്നല്ലേ, അല്‍ഭുതപ്പെടാനൊന്നുമില്ല!
കിടിലന്‍!.......
തിന്നുകളഞ്ഞു..!!
bhavanayundu.manssil vaakkukalumundu.vaakkukal kavinjozhukumbol eenathil chollunnathaavanam kavitha.parayaanayi kalaameghalakal orupaadundu.oru valiya thantedamaayi kavitaha orupaadu vaayikkuka,mediakkarude abisambodhanakku paathramaavathe thhankalude yaathra kavithathalathil aaraduka.bhavukangal.madhu kanayi@gmail.com
Post a Comment
Links to this post:
Create a Link
« ആദ്യ പേജിലേക്ക്