ഈ പുലരി മഴ എന്നെ വിളിച്ചു
ഒരു നേര്‍ത്ത സംഗീതം മണ്ണിലുതിര്‍ന്നു
ഒരു കുളിര്‍ സ്പര്‍ശമായെന്‍ ആത്മാവില്‍ ഉണര്‍ന്നു
ആ സാന്ത്വനം നുകര്‍ന്നു ഞാന്‍ ഒരു പൈതലായി.
ഇന്നലെയെന്നൊ എന്നുടെ ബാല്യം
ഒരുപാടു മഴക്കാലം ആസ്വദിച്ചിരുന്നു
ഉറങ്ങാന്‍ കൊതിപ്പിച്ചും നനയാന്‍ മോഹിപ്പിച്ചും
മഴയെന്നും മായാ മോഹിനിയായ്.
ഒരു കുടക്കീഴില്‍ നനയാതെയെന്നൊ
ചേര്‍ന്നു നടന്നൊരു പ്രിയ സഖിയെയോര്‍ത്തു
പെരുമഴയെന്നാലും കുടയുമായ് മുറ്റത്ത്‌
തുള്ളിക്കളിക്കുന്ന സന്തോഷാരവം.
മഴയൊന്നടങ്ങിയാല്‍ കടലാസു വഞ്ചികള്‍
ഒത്തിരിയങ്ങനെ പായുന്നു മുറ്റത്ത്‌
അവയിലൊക്കെയും പുളിയന്‍ ഉറുമ്പുകള്‍
ഭ്രാന്തമായ് ഓടുന്നു, ഞങ്ങള്‍ ചിരിക്കുന്നു.
ഉണര്‍ന്നു ഞാന്‍ ഒരു നനഞ്ഞ ദിനത്തിലേക്ക്‌
മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്നു പോയ് ആ വര്‍ണ്ണക്കിനാവുകള്‍
ഓര്‍ത്തു ഞാന്‍ ഒരു നേര്‍ത്ത വിങ്ങലോടെ
ഒരു മഴക്കാലമുണ്ടാകുമോ ഈ മരുഭൂമിയില്‍?
ഇന്നെനിക്ക് ബാല്യമില്ല, തുലാവര്‍ഷ രാത്രികളില്ല,
ജീവിക്കാന്‍ മറക്കുന്ന ദിനങ്ങള്‍ മാത്രം
എങ്കിലും, പ്രണയമായ്, വിരഹമായ്, ഒരു നേര്‍ത്ത തലോടലായ്‌
ഈ ജീവിത യാത്രയില്‍ മഴ എന്നുമൊപ്പം.
– ലിജി അരുണ്‍
(ദുബായില്‍ ഇന്ന് രാവിലെ പെയ്ത മഴയാണ് ഈ കവിതയ്ക്ക് പ്രചോദനമായത് )
